Nağılçı nənə

Vardı qoca bir nənə 
cuqqa geyib əyninə
Özündən nağıl qoşar
Gecə gendüz danışar
Deməzdi yorulmuşam 
Qoşardı səhər axşam
Hamıya danışardı
O hər gün nağıl qoşar
Nağıllarda yaşayar

Ayaqları çarıqlı, 
Başı kələğayılı, 
Dili-ağzı nağıllı
Özündən nağıl qoşan
Nağıllarda yaşayan,
Bir qoca nənə vardı,
Onun adı Gülzardı
O Xeyirlə dostlaşar, 
Şər ilə dalaşardı
Özündən nağıl qoşub 
Hamıya danışardı  
Qocalmışdı, düşmüşdü,
Dişləri tökülmüşdü.
Heyi də qalmamışdı,
Beli lap bükülmüşdü,
Əsası bir əlində,
Nağılları dilində
Qapı-qapı gəzərdi,
Uşaq dünyasını o,
Nağıllarla bəzərdi
Gecələr ulduz tutar,
Heybəsinə yığardı,
Harda qaranlıq olsa 
Orda körpələr qorxsa,
Səpərdi ulduzları,
Qovardı qorxuları.
Yeriyirdi güc ilə
Yol ilə, cığır ilə, 
Gəzirdi, dolaşırdı,
Danışıb özü-özü ilə 
Şirin nağıl qoşurdu, 
Hey nağıl danışırdı. 
Biri varmış biri yoxmuş,
Doğru azmış, yalan çoxmuş.
Belə bir çətin dövranda 
Bir isti susuz səhrada
Çox gözəl bir çiçək varmış
Tikanlıqdan keçən hər kəs
Bu gülə aşiq olarmış 
Sonra dərib apararmış
GÜl bundan şadlanarmış
Yenə çiçək açarmış,
Ətri hər yana çatar
Elə bir gözəl çiçəkmiş,
Bir kimsə qırıb dərməzmiş
Süd kimi ağ ləçəkləri

Gülzar nənydi adı
Bir də görərdin qarı 
Ulduzlarla danışır
Günəşi tənbeh edir,
Çox yandırırsan, deyir
Gecə danışır Ayla 
Deyir batmısan hara
Tez çıx, uşaqlar yatıb 
Hər yan olub qaranlıq.